Vandaag heb ik huisarrest. Op het openbaar vervoer moet ik niet rekenen. Op de minder mobielencentrale ook niet, zo bleek . Te voet geraak ik niet erg ver. Dus ik zal vandaag willens nillens moeten binnenzitten. En toch ben ik niet tegen de staking. Integendeel!
Officieel ben ik een langdurig werkloze. Ik sta op op werkloosheid sinds 2006, toen het RIZIV oordeelde dat ik geen recht meer had op een invaliditeitsuitkering, omdat ik volgens hen niet ziek meer was en lang genoeg had uitgerust. Datzelfde RIZIV dat onlangs nog liet weten dat er steeds meer mensen op invaliditeit staan voor psychische problemen. Mij verbaasde dat niet. Het is mij ook al gesuggereerd, dat ik me eigenlijk zou moeten laten "ziek" schrijven door een psychiater. Niet dat ik niet goed ben in mijn bovenkamer. Maar psychische ziekten kan men niet echt bewijzen en daarom laat het RIZIV dat soort gevallen gemakkelijker gerust. Zo is me verteld.
Ik ben dus al 6 jaar "werkloos". Niet omdat ik niet wil werken, maar omdat ik het niet kan. Ik héb een activeringstraject gevolgd. Maar daaruit kwam alleen naar voren wat ik zelf al die tijd al heb gezegd: ik kan niet gaan werken. Op de momenten dat ik functioneer, doe ik mijn werk nog steeds even goed als altijd. Maar die momenten zijn niet talrijk genoeg, ze duren niet lang genoeg en ze zijn te onvoorspelbaar om er nog iets zinnigs mee te kunnen aanvangen op de arbeidsmarkt. Kleine jobkes, die anderen in bijberoep doen of als vrijwilliger, dat is wat ik aankan. Daarmee kan je een werkloosheidsuitkering aanvullen, maar ervan rondkomen lukt niet.
Wie meer dan 4 jaar werkloos is krijgt binnenkort nog maar een uitkering ter hoogte van het leefloon, hoor ik op het nieuws. Ik wist dat niet. Ik wilde het ook niet weten, eerlijk gezegd. Ik wist uiteraard wel dat er wat aan zat te komen voor langdurig werklozen. Maar ik heb vermeden de details te weten te komen. Ik leef al 6 jaar in armoede, en heb daaruit geleerd om zoveel mogelijk in het hier en nu te leven. Aan de toekomst denken doe ik liever niet. Beterschap ligt er toch niet in het verschiet en als er nog meer ellende op mij afkomt, dan is het beter dat ik daar niet nu al over pieker.
Nu weet ik het dus. En dat is waarom ik iemand zoek die morgen staakt. Ik zoek iemand die voor mij wil staken. Ik kan het zelf niet. Ha ja, ik werk toch al niet. Betogen kan ik ook niet, of het zou er eentje moeten zijn van hier bij mij tot op het einde van mijn straat en terug. Wat kan ik dan doen om mijn stem te laten horen?
Ik heb gedacht aan een open brief. Maar daar zijn er de laatste tijd al zoveel van geweest. En ook, aan wie zou ik die moeten richten. Aan minister Van Quickenborne? Ik deel zijn gedachtengoed niet, maar de maatregelen die hij uitvoert, heeft hij niet in zijn eentje bedacht. Aan onze federale regering in zijn geheel? Het is niet hun schuld dat we met een crisis zitten. Aan Europa? Het probleem is ook omvattender dan dat niveau. Aan de wereldleiders dan? Aan "de rijken", wie dat dan ook mogen zijn? Aan het kapitalisme? Aan het universum? Aan een mogelijk bestaand opperwezen?
Nee, ik zoek iemand die vandaag voor mij staakt. Iemand die niet in het rechtse besparingsdiscours gelooft, waar we nu al maandenlang mee om de oren worden geslagen. Iemand die wel gelooft in een maatschappij waarin ook plaats is voor probleemgevallen zoals ik.
Ben jij zo iemand? Wil jij dan vandaag voor mij staken?